از تحولات مهم دوره تیموریان رونق انواع هنر ها و پیدایش سبک های هنری بوده است. تیمور و جانشینانش با گرددآوری هنرمندان از مناطق مختلف در مرکز حکومتی خود و آنان را در جهت اهداف سیاسی و فرهنگی خویش به خدمت گرفتند. هنرمندان با بناهای کاخ های متعدد و تزئین آنها، اقتدار، عظمت و شکوه حکومت تیموریان را به نمایش گذاشتند. در عین حال هنرمندان مفرح بخش اوقات فراغت و روحیات سلاطین و درباریان حکومتی بودند. هنر ابزاری بود که سلاطین و رجال حکومتی با کمک آن بر اعتبار و شهرت خود می افزودند. بررسی نقش هنرمندان تیموری در تجلی ساختن اقتدار و کسب شهرت حکومت تیموری و فراهم نمودن محافل بزم تیموریان موضوع بحث این مقاله است که به روش تحلیلی و توصیفی، با بهره گیری از منابع تاریخی به تبیین آن پرداخته و در نتیجه نشان داده شده است که تیموریان چگونه از هنر جهت کسب شهرت و مشروعیت و اقتدار خود بهره گرفتند.

بیان مساله: تنوع کالبدی و نحوه سازماندهی فضا دو عامل شخصیت بخشی در گونه­ های مختلف معماری به حساب می­ آید. بررسی تغییرات در دو شاخصه ذکر شده، می­ تواند روشی برای فهم و شکل­ گیری کالبد معماری باشد. در نتیجه مقایسه شیوه­ های معماری در دوره ­های مختلف را می­توان در سنجش این دو شاخصه، تاثیر­گذار یافت. این موضوع در شهری مثل اصفهان که دارای بافت تاریخی است، حائز اهمیت می ­باشد.سوال تحقیق: این پژوهش با مطالعه در همین بستر، به دنبال پاسخی برای پرسش ­های مطرح شده می ­باشد. این پرسش ­ها عبارتند از: مولفه ­های تأثیرگذار بر شکل­ گیری کالبدی کدامند؟ تنوع کالبد معماری در بقاع دوره ­های سلجوقی، ایلخانی، تیموری و صفوی در شهر اصفهان، نمایانگر تغییر در چه مولفه ­هایی است؟اهداف تحقیق: هدف پژوهش شناسایی عوامل موثر بر تنوع در بقاع متبرکه شهر اصفهان است، که با مقایسه تطبیقی میان چهار دوره تاریخی سلجوقی، ایلخانی، تیموری و صفوی صورت می­ گیرد.روش تحقیق: این پژوهش با روش تحلیلی- تاریخی و مورد کاوی، به مقایسه تطبیقی مولفه ­های تنوع در بقاع متبرکه شهر اصفهان در چهار دوره تاریخی ذکر شده پرداخته است. جامعه نمونه شامل شش بقعه: امامزاده اسماعیل، امامزاده جعفر، بقعه شهشهان، امامزاده شاه ­زید، بقعه بابارکن­ الدین و بقعه عمو عبداله می ­باشد.مهم­ ترین یافته ­ها و نتیجه ­گیری تحقیق: مقایسه تطبیقی و تحلیلی مولفه­ های تنوع در بقاع دوره­ های سلجوقی، ایلخانی، تیموری و صفوی در شهر اصفهان، گویای آن است که تنوع کالبدی در بقاع این چهار دوره، با یکدیگر تفاوت داشته و شباهت ­ها در استفاده از الگو­های هندسی در دو دسته ­بندی دوره­ ی سلجوقی و تیموری در مقابل دو دوره ­ی ایلخانی و صفوی می ­باشد.

در سال های اخیر توجه به رویکرد معماری جمعی، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، موجب تغییر الگوواره های مشارکتی در معماری گردیده است. این حرکت با بررسی و تحلیل صحیح سعی در کاستن از تاثیر رویکردهای کاذب داشته و در جستجوی بهبود کیفی محیط مصنوع از طریق فهم اجتماعات، ارزش ها و خواست های ایشان می باشد. اصطلاح "معماری جمعی" (Community Architecture) با دیگر رویکردهای مشارکتی مانند "معماری اجتماعی" (Social Architecture) و "معماری مشارکتی" (Participatory Architecture) یکسان قلمداد می شده و به طور عمده همه آنها تحت عنوان معماری مشارکتی خوانده می شوند. در حالی که معماری جمعی در موضوعاتی مانند نگاه به کاربر، رابطه متخصص با کاربر، مقیاس، مکان و کاربری پروژه، سبک معماری و ... از دیگر رویکردهای مشارکتی معماری متمایز است. معماری جمعی از نظر سبک معماری گرایش های بومی گرایی نوین و ناحیه گرایی را مورد نظر قرار می دهد. "معماری جمعی" از لحاظ سطح و نوع مشارکت با "معماری مشارکتی" و "معماری اجتماعی" متفاوت است بطوری که این رویکرد بیشتر مبتنی بر باورها، ارزش ها و نیازهای جمعی مشترکی است که از طریق درک الگوهای رفتاری در یک اجتماعی با ویژگی های معین و با تکیه بر عامل "احساس جمعی" تحقق می پذیرد.

در حوضه ی معماری، توجه به مخاطرات زیست محیطی و تأثیرات ویرانگر آن بر سلامت و حیات انسان، تأکید برحفظ سلامت فردی و پیوند عمیق با محیط پیرامون و رضایت خاطر انسان از زندگی در ساختمان هایی که امنیت، آسایش و سلامت او را تأمین می نماید سبب شکل گیری معماری پایدار گردید. در معماری پایدار، بنا به عنوان بخشی از پیکره ی محیط مجاور و طبیعت پیرامونش نه تنها سبب هدر رفتن انرژی نمی شود، انواع آلودگی های محیطی را ایجاد نمی نماید و برسلامت انسان تأثیر منفی نمی گذارد بلکه با صرفه جویی و مصرف بهینه ی انرژی، برخورداری از مصالح همساز با اقلیم و قرار گرفتن در چرخه ی زیست بوم، در جهت تحقق اهداف توسعه ی پایدار حرکت می کند. با توجه به بحران انرژی در جهان و رشد سریع شهرنشینی به نظر می رسد که باید راهکارهای مناسبی جهت کنترل و کاهش تأثیرات منفی ساخت و ساز بر طبیعت ارائه شود. هدف از نگارش این مقاله شناخت روش هایی برای دستیابی به معماری پایدار است که امروزه به فراموشی سپرده شده وجامعه دچار معضلاتی ناگوار گشته است چه نیکوست که با شناخت اصول و مفاهیم معماری پایدار و استفاده بهینه از این اصول برای رسیدن به خانه پایدار کوشا باشیم. در این مقاله سعی شده است مفاهیم معماری سبز، اصول و کلیات آن و همسویی آن با معماری پایدار و حرکت به سوی توسعه پایدار را بررسی نماید. برای بدست آوردن نتایج مطلوب، از شیوه-های مطالعاتی، تحقیق کتابخانه ای اعم از کتاب، رساله، مقالات وسایت ها استفاده شده است. درپایان می توان نتیجه گرفت که ساختمان پایدار علاوه بر، برآوردن نیازهای جسمی انسان ها، نیازهای روحی آن ها را نیز مرتفع می سازد و در واقع نظام هایی هستند که توسعه پایدار را در سطح جامعه براساس سلامت بشر، بهره وری و رفاه، بیان می کنند. امید است که بتوان از این طریق قدمی کوچک در مسیر هدایت ساخت ابنیه در طبیعت سبز برداشت و معماری سبز و پایدار را در کنار طبیعت سبز به ارمغان آورد.